WIERSZE

 TROZDZIAŁ CZWARTY

Żeby nie zacząć się nakręcać, szybko się wyszykowałam i wyszłam z mieszkania. Ile to ja dni nie byłam poza domem? Przebiegłam myślami wstecz i okazało się, że prawieTego dnia ranek wstawał słoneczny. Z bijącym sercem podniosłam się z łóżka,bo trzeba iść do banku. Nie ma wyjścia, tego nikt za mnie nie zrobi,a szkoda, ponieważ boję się jak nie wiem co.

Żeby nie zacząć się nakręcać, szybko się wyszykowałam i wyszłam z mieszkania. Ile to ja dni nie byłam poza domem? Przebiegłam myślami wstecz i okazało się, że prawie miesiąc siedziałam grzecznie sama w domu. To jakiś obłęd!
Przecież jestem pozbawiona ruchu i świeżego powietrza, i na dokładkę nie mogłam dopiąć spódnicy.
Szłam spokojnie ulicą mojego miasta. Do banku jakiś kilometr, niedaleko, a jednocześnie droga dłużyła mi się w nieskończoność.
Na ulicy pustki. Gdzieniegdzie przemknęła jakaś osoba, starając się trzymać między nami odległość.
Kiedy dochodziłam do banku, zauważyłam kolejkę. Stało kilkanaście osób, w dużych odstępach od siebie. Niektórzy mieli na dłoniach rękawiczki, inni maseczki na twarzy, a jeszcze inni i rękawiczki i maseczki.
Nie wiem dlaczego, ale ubawiło mnie to. Pokaz mody, przemknęło mi przez myśl, i uśmiechnęłam się sama do siebie.
Dziwnie to wyglądało, żadnej w tym logiki, ale w strachu ludzie robią różne rzeczy. Do banku mogły wejść tylko dwie osoby, dlatego kolejka się wydłużała, a panie w okienkach się nie śpieszyły.
Jeszcze trochę a nie wytrzymam, powiedziała do mnie pani stojąca za mną. Odwróciłam się, żeby jej odpowiedzieć, i zachciało mi się śmiać.
Pani miała na twarzy maseczkę, a na głowie przyłbicę. Na rękach gumowe rękawice, a na sobie płaszcz ortalionowy. Wyglądała bajecznie.
Kiedy zobaczyła moją twarz, zapytała; głupio wyglądam?
Nie, nie głupio, tylko jakoś inaczej, odpowiedziałam.
A jednocześnie pomyślałam, że jeszcze takiego fisia to nie dostałam, może z czasem, ale jeszcze nie dzisiaj. Co strach robi z człowiekiem?
W banku nie wiedziałam jak mam się zachować. Napis nad okienkiem kazał mi trzymać się z dala od okienka, nie kłaść dłoni na blacie i podawać na odległość polecenia przelewu, dokumenty, czy odbierać gotówkę.
Znowu mnie to rozbawiło; stać mam daleko, tylko wyciągać dłonie jako przedłużenie mojego ramienia?
Nic mi tu nie pasowało, ale cóż ja mogę taki robaczek mały w tej całej machinie świata.
Tak rozbawiona przypomniałam sobie przeczytany w internecie napis; kiedyś jeśli ktoś kichnął, to mówiło się na zdrowie, teraz kiedy ktoś kichnie, wszyscy uciekają.

Uśmiechnęłam się do siebie. Dobry sposób, jeśli nie możesz nic zrobić, śmiej się z problemu, wtedy przynajmniej lżej na duszy. miesiąc siedziałam grzecznie sama w domu. To jakiś obłęd!
Przecież jestem pozbawiona ruchu i świeżego powietrza, i na dokładkę nie mogłam dopiąć spódnicy.
Szłam spokojnie ulicą mojego miasta. Do banku jakiś kilometr, niedaleko, a jednocześnie droga dłużyła mi się w nieskończoność.
Na ulicy pustki. Gdzieniegdzie przemknęła jakaś osoba, starając się trzymać między nami odległość.
Kiedy dochodziłam do banku, zauważyłam kolejkę. Stało kilkanaście osób, w dużych odstępach od siebie. Niektórzy mieli na dłoniach rękawiczki, inni maseczki na twarzy, a jeszcze inni i rękawiczki i maseczki.
Nie wiem dlaczego, ale ubawiło mnie to. Pokaz mody, przemknęło mi przez myśl, i uśmiechnęłam się sama do siebie.
Dziwnie to wyglądało, żadnej w tym logiki, ale w strachu ludzie robią różne rzeczy. Do banku mogły wejść tylko dwie osoby, dlatego kolejka się wydłużała, a panie w okienkach się nie śpieszyły.
Jeszcze trochę a nie wytrzymam, powiedziała do mnie pani stojąca za mną. Odwróciłam się, żeby jej odpowiedzieć, i zachciało mi się śmiać.
Pani miała na twarzy maseczkę, a na głowie przyłbicę. Na rękach gumowe rękawice, a na sobie płaszcz ortalionowy. Wyglądała bajecznie.
Kiedy zobaczyła moją twarz, zapytała; głupio wyglądam?
Nie, nie głupio, tylko jakoś inaczej, odpowiedziałam.
A jednocześnie pomyślałam, że jeszcze takiego fisia to nie dostałam, może z czasem, ale jeszcze nie dzisiaj. Co strach robi z człowiekiem?
W banku nie wiedziałam jak mam się zachować. Napis nad okienkiem kazał mi trzymać się z dala od okienka, nie kłaść dłoni na blacie i podawać na odległość polecenia przelewu, dokumenty, czy odbierać gotówkę.
Znowu mnie to rozbawiło; stać mam daleko, tylko wyciągać dłonie jako przedłużenie mojego ramienia?
Nic mi tu nie pasowało, ale cóż ja mogę taki robaczek mały w tej całej machinie świata.
Tak rozbawiona przypomniałam sobie przeczytany w internecie napis; kiedyś jeśli ktoś kichnął, to mówiło się na zdrowie, teraz kiedy ktoś kichnie, wszyscy uciekają.
Uśmiechnęłam się do siebie. Dobry sposób, jeśli nie możesz nic zrobić, śmiej się z problemu, wtedy przynajmniej lżej na duszy.

ROZDZIAŁ TRZECI

Zaczął się dla mnie trudny okres w moim życiu. Wprawdzie siedzenie w domu to dla mnie nic nowego, ale to już przechodziło ludzkie pojęcie. Ciągle bałam się. Jak można łatwo zastraszyć człowieka.

Rano nie miałam powodu, żeby wstawać a łóżka, więc spałam do południa.
Potem wstawałam, żeby zrobić obiad i go zjeść. Potem znowu do łóżka i drzemka, a popołudnia i wieczory z nosem i internecie.
Lenka, skarciłam w końcu siebie, tak nie można, trzeba coś robić. Zatem skupiałam się na pisaniu. Wieczorami grałam audycje w radiu internetowym. Czas biegł mi szybko.
Któregoś popołudnia zadzwoniła koleżanka.
Lenka, zaczęła, jak sobie radzisz, zapytała?
Nie mam tak źle, odpowiedziałam, zakupy mi robią, więc nie muszę biegać do sklepu.
To masz dobrze, mi nikt nie robi, muszę sama chodzić w kolejki.
Byłam zdziwiona, myślałam, że wszędzie jest tak samo jak u mnie, a tu jednak coś nie tak.
To moje miasto postarało się, powiedziałam.
Moje nie, odparła koleżanka.
Ale wiesz, dodałam, będę musiała iść do banku, i nie wiem jak to ogarnąć. Ale mam taką panią Anię, która mi pomaga, zapytam jej.
Kiedy koleżanka się rozłączyła, napisałam do pani Ani.
Jak mam iść do banku, zapytałam?
Normalnie, pójdzie pani, a jak przyjdzie z powrotem, to umyje pani ręce i zdezynfekuje i już.
Tylko proszę pamiętać, dodała, o odstępach między ludźmi w kolejce do banku. Da sobie pani radę, spokojnie, nie ma co się bać.
Łatwo powiedzieć, nie bać się, skoro cały czas mnie straszą. Co bym nie oglądała, tam jest straszenie. Z kim bym nie rozmawiała, wszyscy mnie straszą.
Jednakże zwróciłam uwagę, że ludzie starali się urozmaicać sobie czas. Starali się, będąc w odosobnieniu, śmiać się z tej sytuacji.
Zaczęłam czytać śmieszne scenki, jakie tworzyli ludzie, żeby się nawzajem rozweselać. Polak potrafi, przemknęło mi przez myśl.
Jeden taki produkt uboczny kwarantanny brzmi tak:
" Siekiera motyka, kasza manna,
już mnie wkurza kwarantanna,
siekiera, motyka, łyżka nóż,
weź uciekaj wirus już.
Siekiera motyka róży kolce,
z nudów grożą wam pierdolce,
siekiera motyka, łyżka, nóż,
mnie pierdolec dopadł już".
Oczywiście wulgaryzmy zamieniłam na bardziej przystępne słowa, żeby nikogo nie obrazić.
Kiedy oglądałam w internecie filmiki, natrafiłam na taki, na którym policjanci na służbie tańczą dzieciom będącym na kwarantannie. Niesamowicie miły gest z ich strony, a za parę dni, zatańczyli strażacy.
Ludzie mają ogromne serca, tylko im nie przeszkadzać, a dadzą sobie radę.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mamo, nie wychodź z domu. W głosie mojej córki słychać było przerażenie.
Dlaczego, zapytałam?
Bo ten wirus to nie grypa.
Jaki wirus, o czym ty kochanie do mnie mówisz?
Nie wiesz?
A co mam wiedzieć, odparłam?
Mamuś zacznij w końcu oglądać telewizję.
Po co mi telewizja? Tam mnie tylko okłamują albo straszą.
Mamo, to nie przelewki, to jest Koronawirus, on zabija ludzi, najbardziej atakuje osoby po sześćdziesiątce.
Ale co, będę szła ulicą, a on mnie zaatakuje?
Mamuś nie żartuj, zarażasz się drogą kropelkową. Jak ktoś będzie koło ciebie przechodził, a będzie nosicielem, i w tym momencie kichnie, czy zakaszlnie, to już złapiesz tego wirusa.
O objawach nie będę ci mówiła, bo nie chcę cię straszyć. Ale proszę cię, nie wychodź z domu do odwołania.
Kiedy się rozłączyłam, nie wiedziałam co myśleć. Jak sobie poradzę bez pomocy. Przecież trzeba chodzić na zakupy, do banku porobić przelewy i pobrać gotówkę, przecież z czegoś trzeba żyć. A wiem dobrze, że od dzieci pomocy oczekiwać nawet nie mogę.
Zadzwoniłam do syna. Wprawdzie nie ma go w kraju, ale tam też w końcu ten Koronawirus dotrze.
Syn swoim zwyczajem zbagatelizował problem. Ale według syna również mam nie wychodzić z domu jak nie muszę.
Tylko jak mam to wszystko zrobić?
Kiedy się rozłączyłam z synem, weszłam w internet.
Od tej chwili, będzie to moim oknem na świat.
Kiedy tak buszowałam po sieci, natrafiłam na jakąś grupę wsparcia, o dziwo, okazało się, że jest to grupa utworzona w moim mieście.
Widzialna ręka - przeczytałam.
Kiedyś była taka grupa utworzona przez młodych ludzi, a nazywała się Niewidzialna Ręka i pomagali starszym osobom, ale tak, żeby się te osoby nie domyślały nawet kto to robi.
W tym czasie tak się nie da, zatem jest to widzialna grupa.
Przeglądałam tę stronę i widziałam dużo chętnych do robienia zakupów, do wyprowadzania piesków na spacer, czy też do rozmowy, jeśli ktoś się boi i potrzebuje psychologa.
Wybrałam panią, która pisała, że chętnie porozmawia jeśli ktoś się boi, co jest zrozumiałe w tym wypadku, ponieważ czeka nas coś nieznanego.
O dziwo, pani zaraz odpisała.
Zaczęłyśmy rozmawiać na priv.
Pani Ania uspokoiła mnie, ale jednocześnie zapytała, czy mam zrobione zakupy.
Nie mam, odpowiedziałam, nie mam nawet głowy jak to ogarnąć.
Spokojnie, nic pani się nie stanie, jeśli będzie pani siedziała w domu i nie kontaktowała się z ludźmi realnie - pani Ania bardzo spokojnie dalej mi tłumaczyła co mam robić.
A teraz dodała, niech pani zrobi listę i mi prześle.
Usiadłam i zaczęłam pisać. Sporo tego, pomyślałam, ale jakiś zapas muszę zrobić.
Przesłałam listę, ciekawa byłam jak to wszystko będzie działało.
Pani Ania była opanowana i nie sprawiała osoby zagubionej, zatem będę miała od niej wsparcie.