Archiwum luty 2020

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	01

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Inka, uspokój się. Anika sama była zdenerwowana, chociaż starała się jak mogła, żebym przestała płakać.

Inka, musisz iść do psychologa, kiedy masz wizytę?

Za dwa tygodnie, tak zaplanował psycholog.

Nie ma co czekać, zadzwoń. Anika podała mi telefon.

Wykręciłam numer do mojego psychologa. Kiedy usłyszałam znajomy głos w słuchawce, wykrzyczałam dosłownie, że Staszek nie żyje i że go zabiłam.

Uspokój się, psycholog starał się mnie wyciszyć. Jak to zabiłaś?

Poczekaj, powiedział, zobaczę kiedy mogę cię przyjąć. Trochę to trwało, w końcu usłyszałam, żebym już i przyszła.

Anika zarzuciła na mnie płaszcz i wypchnęła za drzwi. Sama zajęła się resztą. Po prostu zawiozła mnie do szpitala.

W gabinecie straciłam orientację gdzie jestem i dlaczego jest tu tak dziwnie.

Pan psycholog zanim zaczął ze mną rozmawiać, przyprowadził kolegę, który zaaplikował mi leki.

Powoli wracała mi równowaga psychiczna i mogłam opowiedzieć, co się dzieje ze mną i u mnie.

Inka, psycholog starał mi się tłumaczyć, to była Staszka decyzja, sam sobie to zrobił, nie ty.

To był dorosły człowiek świadomy wyborów. Nie ty odpowiadasz za to, co zrobił. Dałaś się zdominować, robiłaś wszystko żeby jemu było dobrze, nie ty podjęłaś za niego decyzję, tylko on sam. A kolega jest rozżalony i gdzieś musiał zwalić winę. A może oni nie dopilnowali, a szukają usprawiedliwienia dla swoich błędów, nie daj się kobieto stłamsić.

Po długiej rozmowie, poczułam się zmęczona. Chciałam już jechać do domu. Anika zatroszczyła się o wszystko. Odstawiła mnie do domu, zrobiła jedzenie, przypilnowała, żebym zjadła, wzięła leki, prysznic, a na koniec przykryła kołdrą.

Oj Inka, wszyscy się wożą na tobie a ty tego nie widzisz, stań się w końcu egoistką, myśl o sobie. A teraz śpij. Ja zostanę z tobą.

Rano obudził mnie zapach kawy.

Wstałam i powlekłam się do kuchni. Przy stole siedziała Anika i piła kawę. Już wstałaś, zaczęła?

Tak, dostanę kawy?

Dostaniesz, ale najpierw może idź do łazienki?

No dobrze, idę wezmę prysznic.

Kiedy wróciłam moja kawa rozsiewała aromat po całym domu.

Jak ci poszło z rozmową, opowiadaj.

Chodzi ci o zebranie?

Tak, ciekawość mnie zżera.

Wszytko już załatwione, jestem wolna, teraz tylko zacząć żyć od nowa.

I o to chodzi kochana, zostaw to wszystko za sobą, skup się na tym co kochasz.

Tak, skupię się Anika. Będę robić to, czego dawno pragnęłam; będę pisała.

To co, powiedziała Anika, idziemy na spacer bez celu, po prostu bez nacisków, przymusu i udawania?

Tak Anika, kończymy kawę i ruszamy po nowe życie.

KONIEC

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Gdzie byłaś tak długo? Staszek swoim zwyczajem rozliczał mnie z czasu, kiedy po obudzeniu dzwonił do mnie, a ja nie otwierałam skype.

Musiałam mu wytłumaczyć, że byłam w mieście z Aniką.

To już Anika ważniejsza ode mnie?

Staszek, proszę cię, nie zaczynaj, jestem już tym wszystkim zmęczona, a jeszcze dzisiaj wieczorem mnie nie będzie, bo muszę pojechać na salę. Zatem Staszku, zobaczymy się jutro rano.

Staszek swoim zwyczajem odwrócił głowę w drugą stronę. Przyzwyczajona do tego, po prostu nie robiłam problemu tylko wzięłam się za obiad. Jeszcze trochę i mu przejdzie.

W pewnym momencie zapytał; co gotujesz?

Ciekawość zwyciężyła jak widać.

Rybę robię z ziemniakami.

A co ty Staszku będziesz miał na obiad?

Też rybę, tylko na parze.

Fajnie, to życzę smacznego, bo ja zaraz będę jedzenia.

Inka, trochę się prześpię, jestem zmęczony.

Oczywiście, śpij, ja też się po obiedzie położę na trochę, a potem wyszykuję się na zebranie.

Jak się obudzę, zadzwonię, powiedział do mnie i zasnął.

Coraz częściej zasypia, aczkolwiek bywa, że na krótko, ale jak widać organizm potrzebuje odpoczynku.

Przebudził mnie skype, Staszek się przebudził albo już zjadł obiad.

Staszku, powiedziałam, nie mam dużo czasu, więc chwileczkę porozmawiamy. Muszę się szykować do wyjazdu. Ale ty też za dwie godzinki jedziesz na dializy.

Musisz tam jechać, potrzebuję ciebie.

Proszę cię, muszę też pilnować swoich spraw, inaczej będę się męczyła w życiu. Potem już będę miała o wiele więcej czasu nawet dla ciebie.

Dobrze, powiedział, to już się szykuj, rano się zobaczymy.

Dobranoc Staszku.

Dobranoc Inka, pamiętaj, kocham cię.

Poczułam się jakoś dziwnie, jakby serce chciało wyć z niemocy, ale cóż mogłam zrobić, nie wyleczę go, sama ledwie radzę sobie ze swoim zdrowiem.

Kiedy wróciłam wieczorem do domu, Staszek był już kilka godzin w szpitalu.

Otworzyłam komputer i się wystraszyłam; nie mam internetu, co się dzieje?

Trudno, nie będzie dzisiaj biegania po You Tube. Mam nadzieję, że do rana wróci internet, bo inaczej będzie kiepsko, Staszek będzie się denerwował.

Jedno co zrobiliśmy źle ze Staszkiem, nie wymieniliśmy się numerami telefonów.

Rano obudziłam się, ale internetu nie ma nadal. Pobiegłam do punktu. Pani grzecznie, aczkolwiek stanowczo informowała zdenerwowanych ludzi, że jest awaria i kilka dni nie będzie niestety internetu.

To niemożliwe, co mam zrobić?

Staszek pomyśli, że go zostawiłam, nie chcę żeby cierpiał z tego powodu, ale cóż mogłam zrobić; cierpliwie czekać.

Trzy dni, długie trzy dni wlokły się jakby to była wieczność.

Nie mogłam spać, nerwy mną szarpały, koszmary jakieś dopadały mnie we śnie. Budziłam się zlana potem i cała drżąca ze strachu.

Trzeciego dnia pod wieczór wrócił internet.

Od razu zaczęłam dzwonić, może z rodziny ktoś się odezwie.

Niestety, nikt się nie odezwał.

Staszek zapewne na dializach, pomyślałam, a rodzina nie dotyka jego laptopa.

Następnego dnia z rana nikt nie zadzwonił. Czyżby Staszek się pogniewał aż do tego stopnia. No dobrze, niech się gniewa jak chce, tylko niech odbierze.

Niestety, przez następne dwa dni, cisza.

Nie mogłam się z tym pogodzić, więc dzwoniłam dalej.

Piątego dnia pod wieczór odebrał jakiś mężczyzna.

Pani Inka, prawda?

Tak, co się dzieje, co ze Staszkiem?

Dlaczego pani nie odbierała od Staszka rozmowy? On się załamał, myślał, że go pani porzuciła i odmówił dializy. Przez dwa dni męczył się, trzeciego dnia zmarł.

Rany boskie!!

Nie miałam internetu, to nie moja wina.

Nie wiem czy to pani wina, czy nie, ale zabiła mi pani przyjaciela!

Takie kobiety nie powinny chodzić po ziemi.

Na litość boską, ile mam się ciągle tłumaczyć, a poza tym, myśli pan, że mi jest lekko.

Wyłączyłam się. Muszę zadzwonić do Aniki.

Anika, przyjeżdżaj do mnie, Staszek nie żyje!

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Obudziłam się z rana jeszcze przed świtaniem.

Dlaczego mnie boli głowa, przemknęło mi przez myśl, czyżby ciśnienie spadało z zawrotną prędkością, bo tylko w takich okolicznościach głowa daje mi się we znaki.

Wstałam z łóżka i powlokłam się do łazienki. Rany jaki wodospad w głowie, będzie ciężki dzień. Zanim zacznie świtać muszę napić się kawy, pomyślałam, bo inaczej wracam do łóżka i nie wychodzę z niego do wieczora.

Jakaś ty mądra, przywołałam siebie do porządku, jeszcze trochę a będzie Anika, mamy iść na spacer, ale przedtem jeszcze Staszek zadzwoni.

Kawę piłam małymi łyczkami delektując się jej smakiem i zapachem. To taka mała chwila dla mnie. Uwielbiam kiedy ten zapach rozchodzi się po całym mieszkaniu; wspomnienie lat minionych.

Zadzwonił skype, Staszek wrócił z dializy.

Inka, zaczął, już pijesz kawę?

Jak widzisz, pozwoliłam sobie zrobić kawę, mogę?

Nie żartuj, tylko zapytałem.

Głowa mi trzaska, musiałam się napić z rana, ale dlaczego się tobie tłumaczę?

Nie wiem, odparł, ale wiem, że masz od rana ciężki dzień, bo naskakujesz na mnie.

Przepraszam, mam swoje problemy, ale nie o tym chcę rozmawiać, dodałam, jak było na dializach, jakieś ploteczki?

Nic ciekawego, tylko pielęgniarki zabiegane, były dwa zgony.

To przykre, powiedziałam i chciałam zakończyć temat, ale Staszek chciał o tym porozmawiać. Musiałam wysłuchać, że młode osoby umarły bo nie znaleźli się dawcy. Inka, ja chyba będę następny.

Aleś wymyślił, skarciłam go, dobrze się trzymasz, dializy tobie pomagają, na pewno znajdzie się dawca, zobaczysz.

Inka, to tylko tak się mówi, dawca, po prostu trzeba nazwać to po imieniu, że musi ktoś zginąć, żebym ja mógł żyć.

Staszek nazwał to dosadnie, o czym wszyscy myśleliśmy w swoich sercach.

Była to trudna rozmowa, ale jak widać Staszkowi potrzebna.

Głowa jeszcze bardziej mnie rozbolała, nie pomogła kawa.

Staszek zasnął, a za chwilkę przyszła Anika.

Co się stało, zapytała patrząc na mnie.

Głowa, po prostu głowa, powiedziałam, i chyba nici ze spaceru.

Inka, żadne nici, ubierasz się i powolutku, spacerkiem idziemy do parku, a po drodze zahaczymy o aptekę, pomogą tobie z tym bólem.

Chciała nie chciała, wyszykowałam się i poszłyśmy do miasta.

W parku usiadłyśmy na ławeczce, a przyroda jak zawsze wyciszała moje skołatane nerwy.

I jak zrobisz ze swoją sprawą, zapytała Anika?

Już mam wszystko przygotowane, tylko zdać i pożegnać się z tym wszystkim a skupić się na sobie.

Akurat na sobie, zaczęła Anika, jeszcze Staszek.

Proszę cię, więcej empatii, zaczęłam, on jest naprawdę chory i jeśli nawet trochę marudzi, to takie prawo chorego.

Teraz kochana to będziesz miała co robić, musisz przestawić myślenie i nauczyć się żyć bez tej całej otoczki, jaką miałaś do chwili obecnej, więc będziesz potrzebowała spokoju.

Wiem Anika, jestem na to przygotowana, wiesz o tym.

To co, nowe życie w realnym świecie Inka?

Tak Anika, w końcu niech się tak stanie.

Dzisiaj oddaję list z oświadczeniem, i to już ostatnia moje wizyta u nich.

Brawo kobieto, w końcu nabrałaś odwagi i pewności siebie, wyszeptała mi do ucha Anika.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Miałam trudny czas w moim życiu. Byłam rozdarta między moimi sprawami, a Staszkiem. Starałam się nie obarczać go moimi problemami. Jednakże był on spostrzegawczy. Zauważył, że coś się dzieje ze mną.

Inka, powiedz, może będę mógł tobie pomóc?

Nie jesteś w stanie mi pomóc, zaczęłam, muszę sama uporać się ze swoimi sprawami, ale spokojnie, dam sobie radę, tylko żebyś ty mi nie dokładał, jeżeli nie będę w stanie być na każde twoje zawołanie.

Inka, ja ciebie potrzebuję.

Staszku ja to wiem, ale czasami brakuje mi już siły, wszystko co robię jest podporządkowane pod twoje potrzeby, a gdzie potrzeby moje?

Jak będę po przeszczepie, wynagrodzę tobie wszystkie twoje niedogodności. Naprawdę dajesz mi siłę do walki, jak zabraknie mi ciebie, ja nie będę w stanie sobie poradzić.

Staszku, to jest szantaż emocjonalny.

Wiem, odparł, ale co mam zrobić, żebyś mnie zrozumiała?

Nie miałam siły spierać się, więc nie powiedziałam ani słowa, tylko zaczęłam czytać fragment ostatniej mojej książki.

Nasze rozmowy zawsze się kończyły na potrzebach Staszka, i żeby mieć czyste sumienie przemilczałam to, co mnie bolało czy drażniło.

Kiedy Staszek pojechał już na dializy, sama skupiłam się nad moimi sprawami.

Wertowałam książki, publikacje żeby tylko niczego nie przeoczyć, i nie popełnić błędu.

To przecież chodzi o dalsze moje życie, i moje relacje z najbliższymi. Chwilami byłam załamana.

Zadzwoniłam do Aniki, może będzie miała czas chociaż chwilkę pogadać.

Inka co się dzieje? W słuchawce usłyszałam głos dobrze mi znany.

Anika, podjęłam decyzję, możemy jutro spotkać się na kawie?

Dobrze, przyjdę do ciebie, tylko odłóż już książki czy co tam robisz, i kładź się spać, bo jak znam ciebie, to rano Staszek będzie ci marudził.

Nie mów tak, on jest zagubiony, potrzebuje przyjaciół.

Inka, bez przesady, facet cię szantażuje, a ty się dajesz. On ma rodzinę, ale upatrzył sobie ciebie, bo się zakochał, i ma kontrolę nad tobą. Czy ty tego nie rozumiesz?

Anika ja tak tego nie odbieram, po prostu chcę mu pomagać.

Tak, pomagasz mu, a tobie kto pomaga, bo na pewno nie on?

Jak on może mi pomóc skoro sobie sam ze swoją chorobą nie radzi. Anika, on chyba zdaje sobie sprawę z tego, że nie ma dla niego ratunku i dlatego tak kurczowo stara się trzymać tej miłości.

Być może Inka tak jest, ale mi się wydaje, że to jest jego taki charakter.

Długo tej nocy nie mogłam zasnąć. Potem męczyły mnie koszmary. A jak tylko zasnęłam, obudził mnie Staszek. Kiedy przysnął, już się nie kładłam spać, tylko czekałam kiedy przyjdzie Anika.

Była już krótko po ósmej.

Jak ty wyglądasz, przywitała mnie od progu.

Nie spałam w nocy, myślałam nad tym jak mam postąpić, jak rozegrać żeby było szybko i bezboleśnie dla mnie.

Nie wiem Inka jak masz to zrobić, jeśli już musisz, to najlepiej tak zwane ostre cięcie. Czyli napisz im co i jak, oddaj, i więcej nawet o tym nie myśl, tylko ciesz się życiem i wolnością. No tak, co ja mówię, jeszcze Staszek, nie będzie ci łatwo.

Wiem, odparłam, boję się o niego.

Bój się o siebie, bo teraz zdana będziesz tylko i wyłącznie na siebie, a ty martwisz się o niego?

Jest między mną a Staszkiem konkretna różnica, on jest na krawędzi życia, ja jeszcze nie, dlatego martwię się.

Anika, dziękuję, że przyszłaś, chociaż trochę mogłam się wygadać.

Pamiętaj, zaczęła, jak tylko będziesz w dołku, dzwoń do mnie, ja ciebie nie zostawię, zawsze będę przy tobie.

Dziękuję Anika, może jutro pójdziemy razem na spacer?

Jak ci pozwoli twój Staszek, Anika musiała głośno wyrazić swoje zdanie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Tego ranka Staszek chciał tylko powiedzieć mi dzień dobry, a potem już miał w domu gości. Przyjechała do niego, i jego brata, rodzina. Zatem będę miała dzień dla siebie.

Spokojna o Staszka poszłam do miasta, potem spotkałam się z koleżanką, która miała dla mnie kilka ciekawych spostrzeżeń z naszego kręgu.

Długo dyskutowałyśmy, aż trzeba było pomyśleć o obiedzie. Zatem pobiegła gotować obiad dla swojej rodziny, a ja po prostu zrobiłam sobie kiełbasę na gorąco. Byłam zmęczona tą dyskusją, a przecież dotyczyła ona i mojego życia. Dużo się zmieniało u mnie. Toczyłam boje ze sobą. Miałam zatem o czym myśleć, i szukać wyjaśnień.

Ale nie szukałam ich tam, gdzie powinnam, tylko tam, gdzie wydawało mi się, że znajdę logiczne wyjaśnienie.

Nie pomyliłam się. Od tej chwili myśli moje biegły tam, gdzie było źródło moich niepokoi.

Muszę się z tego uwolnić, ale jak to pogodzić z rozmowami ze Staszkiem?

Świat mój się zachwiał, stałam na niepewnym gruncie. Walka o siebie będzie od teraz przybierała na sile.

Wertowałam książki, czytałam artykuły, oglądałam filmy i poznawałam w ten sposób mechanizm działania tych, którzy zniewolili moją duszę.

Pełna niepokoju, będę teraz rozdarta, między życiem a życiem.

Jeszcze Staszek, on nic nie musi wiedzieć, to jest tylko moja porażka, z którą nie chcę się dzielić na razie z nikim.

Jednak wieczorem, tuż przed wyjazdem na dializy Staszek się odezwał. Chciał mnie zobaczyć i powiedzieć, że jedzie, i jutro rano się odezwie.

Dobrze Staszku, powiedziałam, obudzisz mnie jak zwykle.

A jak goście, dodałam?

Są, teraz poszli do drugiego pokoju zjeść kolację.

Rozumiem, zapewne już są zmęczeni całym dniem.

Nie wiem, odparł, ale ja jestem zmęczony, ciągle gadają.

Nie lubisz rozmów z nimi?

Lubiłem kiedyś, teraz mnie męczą.

No tak, nie masz już siły tyle, ile kiedyś.

Inka, ja nie mam w ogóle siły, nie wiem co będzie, ale według mnie to nie wygląda dobrze.

Żeby tylko się nie załamał, przemknęło mi przez myśl.

Staszku, wszystko w swoim czasie, teraz czekasz na przeszczep.

Już są po mnie, powiedział i rozłączył się.

Dlaczego on jest taki słaby, czy tak musi być, czy to tylko sugestywne odczucie Staszka?

Nie znam się na tym, musiałabym poczytać, ale teraz to ja muszę pomyśleć o sobie.

Zrobiłam kolację i zasiadłam do laptopa.

Szukałam filmików na temat, który mnie nurtował.

Było ich bardzo dużo, zatem czas mi szybko leciał, a ja coraz bardziej przekonywałam się, że czas zmienić moje życie.

Poszłam spać bardzo późno.

Kiedy rano Staszek zadzwonił, nie byłam w stanie się rozbudzić.

Ledwie przywitałam się z nim i zasnęłam.

Obudziłam się przed południem.

Staszek swoim zwyczajem strzelił focha.

Nie odzywałam się i ja.

Nauczona, że nie warto reagować, przeczekałam jego dąsy.

Kiedy się odezwał w końcu, powiedział, że specjalnie wstał, żeby się ogolić, a ja tego nie widziałam.

Staszku, nie zawsze muszę się patrzeć na ciebie jak się golisz, zwłaszcza, że jest przy tym i twój brat.

Staszek był do końca dnia markotny, więc i mi się udzieliła ta jego nerwowość, i kiedy pojechał na dializy, z ulgą usiadłam do laptopa.

WIERSZE

Kalendarz

Kategorie postów

Archiwum

Archiwum luty 2020

NA GRANICY ŻYCIA

NA GRANICY ŻYCIA

NA GRANICY ŻYCIA

NA GRANICY ŻYCIA

NA GRANICY ŻYCIA

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	01

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	01

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	01