WIERSZE

ROZDZIAŁ SIÓDMY

PAweł zawiózł mnie do pracy i sam pojechał też na swoją zmianę. Trudno mi było pozbierać myśli, ponieważ dręczyła mnie jedna sprawa; dlaczego im nie wychodzi złapanie tego drania? Zwłaszcza, że wiedzieli kto to jest, gdzie mieszka i gdzie się obraca. A on lata sobie po mieście i swobodnie mnie straszy, i to skutecznie. Muszę coś zrobić, tylko jak wyciągnąć od Jaworka adres tego zboczeńca? Przyszła mi do głowy genialna myśl, tak mi się wydawało. Po pracy Paweł pojechał ze mną na zakupy a potem już obiadek we dwoje i na kawę przyszła Anka z Grześkiem. Oczywiście to mój małżonek postarał się, żeby psycholog przyszedł do mnie jak ja nie chcę iść do psychologa. Tylko nie zaśnij, powiedziałam do Grześka kiedy zaczęła się sesja.                                                                                                           Zjedliśmy kolację we czworo i potem postanowiłam porozmawiać z Pawłem o moich wątplkiwościach w sprawie śledztwa. Inka, czyś ty zwariowała? Gdzie się chcesz pakować. To jest niebezpieczne. Posłuchaj, nie pozwolę żeby mnie zaszczuł. Żebym bała się właśnego cienia. To już przerabiałam. Kochanie, Paweł z troską w głosie próbował wybić mi z głowy idiotyczny pomysł - tak to określił. Nie chcesz to nie, poproszę Ankę, ona mnie zrozumie. No tak, jak wy dwie się weźmiecie za coś to na pewno będzie murowana klapa. Kochanie, powiedziałam, może jednak warto spróbować? Stanęło na tym, że Paweł mi zabronił a ja że pójdę z tym do Anki. Na drugi dzień mogłam swobodnie porozmawiać z Anką bo Paweł gdzieś poszedł. Więc zadzwoniłam, opowiedziałam jaki mam plan i że ona jest mi niezbędna. Wariatko, Anka była rozbawiona, chcesz śledzić policjanta? Nie śledzić tylko sobie za nim pochodzić. To na jedno wychodzi, Anka była rozbawiona. To co, możemy pospacerować sobie drogami Jaworka, zapytałam. Dobrze, Anka śmiała się ze mnie ale przystała na taki spacer.                                                                                                                                                 U mówiłyśmy się, że ja zadzwonię do Jaworka, żeby się upewnić gdzie on jest. Uzbrojone  w wodę i ubrane w wygodne buty ruszyłyśmy w teren. Najpierw do Jaworka żeby co nieco go wypytać. Miałam wrażenie, że coś się za tym kryje.  Weszłam do budynku policji i poszukałam Jaworka i oczywiście nic się nie dowiedziałam, jak zwykle zasłaniał się śledztwem. W samochodzie przed budynkiem Anka już czekała w pogotowiu.

ROZDZIAŁ  SZÓSTY

Kolejny dzień był dla mnie monotonny. W pracy zwykłe czynności. Ludzie kręcili się w jedną i w drugą stronę. Rozmowy i śmiech przeplatały się z gwarem ulicy, który dochodził do moich uszu przez uchylone drzwi wejściowe. I tak przez całą zmianę. Mundurek firmowy uwierał mnie, ale cóż, takie zasady. Telefon od czasu do czasu zadzwonił; rezerwacje, odwołania, konferencje, spotkania, randki to taka codzienność hotelowego życia. Odebrałam kolejny telefon i usłyszałam w słuchawce; no i co nie umiesz mnie dopaść? Nie przejmuj  się, ja ciebie dopadnę. Ciarki przeszły po moich plecach. Drżącymi dłońmi wybrałam numer telefonu do Jaworka. Krzyczałam prawie w słuchawkę; groził mi, dlaczego jeszcze go nie złapaliście? Kto mówi? Jaworek nie zorientował się, że to ja wrzeszczę. A kto jak nie ja, przecież mówię, że mi przed chwilą groził. Ach to pani. A komu jeszcze groził? Spokojnie, niech pani powie co się stało. Powiedziałam. Zaraz będę u pani. Po co? Niech pan jego goni a nie mnie nachodzi. No to mam mało tego że gwałciciela to jeszcze stalkera. Ja się wykończę albo go dopadnę i zatłukę, albo on mnie. Dlaczego on gra policji na nosie? Czy policja jest aż tak bezradna? Musi pani zbierać dowody. Ja mam zbierać dowody? To chyba coś się panu pomieszało. Jak pani chce udowodnić staking? Zaraz mnie szlag trafi! Od czego wy jesteście, myśli pan, że ja nie mam co robić tylko zajmować  się zbieraniem dowodów? Musi mieć pani coś na niego. Dałam wam zegarek, pomogłam stworzyć portret pamięciowy, dałam zdjęcie, to co, mam go wam przyprowadzić w kajdankach? Chyba ma jakąś kryjówkę, bo pod adresem nie możemy go zastać, powiedział Jaworek. Jakby panu żonę zgwałcił to by szybko pan go złapał. Byłam złośliwa, ale moje nerwy były napięte jak struna w gitarze; zaraz pękną przy mocniejszym stresie. Rozumiem panią, że jest pani zdenerwowana, ale mamy dużo spraw a mało ludzi. A mnie co to obchodzi? To są wasze problemy, a ja chcę żeby mnie pan chronił, mam do tego prawo. Oczywiście, Jaworek wstał i pożegnał się ze mną pozostawiając nadzieję, że wkrótce moje lęki się skończą. Wieczorem kiedy juz jedliśmy kolację z Pawłem opowiedziałam mu o tym całym zajściu. Paweł z troską w głosie orzekł; nigdzie nie będziesz chodzić sama. Od dzisiaj czekasz na mnie, nawet jeśli to będzie tylko wyjście do sklepu po zakupy, a jak nie zrobisz zakupów to też nie umrzemy z głodu, najwyżej nie zjemy kolacji. Kochanie, nie możemy dać się tak zastraszyć - powiedziałam. Tak, dlatego nie boimy się,  tylko będziemy ostrożni. Paweł pocałował mnie w czoło i zniknął w łazience. No tak, cwaniak, a zmywanie zostawił dla mnie. 

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wieczorem zrobiliśmy sobie z Pawłem miły wieczór z muzyką i świecami. Był cudowny nastrój do rozmów. Trochę wina pozwoliło mi się rozluźnić i nie myśleć o tym wszystkim co mnie spotkało, tylko zająć się mężem. Miły dotyk jego dłoni i ciała uspokoił mnie i wyciszył. Wiedział co zrobić, żebym przestała myśleć niepotrzebnie. Ranek obudził nas do rzeczywistości. Szkoda. Tak fajnie było nam. Jeszcze będzie fajnie, Paweł pocałował mnie i poszedł do swoich zajęć. Muszę iść na zakupy, pomyślałam. Wzięłam torebkę, wyszłam na ulicę a serce biło mi jak oszalałe. Jeśli jego szybko nie złapią to ja nie będę mogła wyjść z domu. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Jaworka. Macie go, zapytałam? Szukamy, odpowiedział. Zaraz mnie szlag trafi, nic nie robicie tylko latacie po mieście i węszycie? Może weźcie się solidniej do roboty? Przecież on mi groził, słyszał pan. Wiem, ale przecież w dzień nic pani nie zrobi, wszędzie są ludzie. No nie!! Chyba źle usłyszałam, czy pan nie wie jak działają psychopaci? Będzie pan miał mnie na sumieniu, krzyknęłam mu w ucho i wyłączyłam się. Ręce mi drżały. Nie wiedziałam co robić, iść do sklepu czy do domu, ale przecież jakiś obiad musimy zjeść. Weszłam do sklepu, szybko do koszyka jedzonko i do kasy. Prawie biegłam. Wpadłam zdyszana do domu.Usiadłam na krześle w kuchni. Zaraz trafi mnie chyba. Jak można żyć tak zaszczuta? Wściekłość gotwała się we mnie i bezradna rozpłakałam się. Paweł wszedł do domu umorusany od smarów, jak widać grzebał w samochodzie. Czemu znowu płaczesz, zapytał? Już nie płaczę. Rozsypiesz mi się Inka. A co mam zrobić, strasznie się boję, to nie ciebie chcieli zgwałcić. Wiem kochanie, a ja nie wiem co mam zrobić, żeby ci pomóc. Wiesz co Paweł, nie będę czekała jak on mnie znajdzie, tylko sama go zacznę śledzić. Ej, nawet tak nie myśl! Nie pozwalam ci latać po mieście za gwałcicielem. Daj się wykazać policji. Ja mam jutro na rano, więc możemy pojeździć po mieście wieczorem. Pawłowi nie spodobał się ten pomysł, ale dla mojego spokoju zgodził się na przejażdżkę. Zrobiło się ciemno kiedy zaczęliśmy jeździć uliczkami naszego miasta. Wszędzie pełno ludzi. Knajpki okupywane były przez różnych ludzi, młodych i starszych. Ludzie lubią spotykać sie na mieście, gwałciciele tym bardziej, polują przecież na ofiary.I tak przez dobrą godzinę jeździliśmy, a policji nawet na lekarstwo nie było widać. Dlaczego oni nie mogą złapać człowieka, którego mają jak na tacy?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wieczorem jeszcze nie było w domu Pawła. Siedziałam skulona w kącie łóżka i zastanawiałam się co  jest w mózgu takiego drania. Od lat borykałam się z podobnymi myślami, a życie nie szczędziło mi dalszych upokożeń. We mnie wzbierała fala agresji i nienawiści do tych wszystkich ludzi, którzy mnie krzywdzili. Życie jest przewrotne, z jednej strony dało mi miłość z drugiej postawiło na mojej drodze następnego gwałciciela. Nie pozwolę sobie zabrać radości i szczęścia. Przecież ja zniszczę Pawła, jeśli coś z tym nie zrobię. A przecież Paweł jest moją miłością. Przez moje zachowanie wepchnę go w łapy jakiejś kobiety. Położyłam głowę na poduszkę i rozpłakałam się. Nie miałam już sił z niczym walczyć. Zasnęłam i zalałam łzami poduszkę. Obudził mnie delikatny dotyk. Jesteś kochanie, tęskniłam z tobą. A co taka zapłakana? Paweł zapewne postawił pytanie retoryczne, bo poczułam pocałunki na moich ustach. Tego właśnie było mi potrzeba, poczucia miłości i bezpieczeństwa. Noc była cudowna, ciągle nam było siebie mało. Nad ranem zmęczenie nas uśpiło. Obudziliśmy się przed południem. Nieźle, a oboje na drugą zmianę idziemy do pracy. Kochanie, ale przyjdziesz po mnie? Oczywiście skarbie, nie wychodź sama, przyjadę po ciebie, i uważaj na siebie, żebyś czasami czegoś się nie wystraszyła. W pracy starłam się nie myśleć. Goście przyjeżdżali, wyjeżdżali ruch był  jak zwykle. Hotel w atrakcyjnej cenie ale wysoki standard i obsługa fachowa. W pewnym momencie zauważyłam jego, ciarki przeszły mi po plecach. Ręce zadrżały i byłam w okropnym szoku. Podszedł do recepcji z jakąś kobietą, popatrzył na mnie i pociągnął  ją za rękę i szybko wyszli z hotelu. Wybiegłam za nimi. Poprosiłam tę kobietę o chwilę rozmowy, a w międzyczasie zrobiłam draniowi zdjęcie telefonem. Stanął między mną a tą kobietą i wycedził przez zęby:: uważaj, bo jeszcze nie skończyłem z tobą.Cała się trzęsłam. Wróciłam na recepcję i zadzwoniłam do Jaworka. Zadzwoniłam też do Pawła. Za chwilę był Jaworek i Paweł. Poprosiłam pracownicę żeby mnie na trochę zastąpiła. Pokazałam Jaworkowi zdjęcie drania. Paweł był blady. To co usłyszeli z nagrania doprowadziło Pawła do wściekłości. Kochanie, za chwilę przyjadę. Paweł, krzyknęłam za nim, nie rób nic, nie chcę cię stracić! Nie kochanie, ja nie mogę spokojnie siedzieć kiedy cię krzywdzą. Teraz Jaworek miał co robić, musiał powstrzymać Pawła i szukać po mieście drania. Ale znając naszą policję to chyba Paweł go szybciej znajdzie. Łyknęłam tabletkę na uspokojenie. Muszę się wyciszyć bo jestem w pracy. Jaworek pojechał. Pawła jeszcze nie było. Zostałam sama ze swoimi myślami. Dlaczego ten drań im uciekł? Czy policja nie umie złapać przestępcy? Za chwilę przyjechał Paweł. Patrzyłam na niego i czekałam co powie. Nie ma go nigdzie, powiedział. Przytul mnie kochanie, żebym się tylko nie rozsypała.

ROZDZIAŁ TRZECI

Anka wypisała mi receptę na leki, Grzesiek trochę mnie wypytał i kiwał głową na znak, że mnie słucha. W końcu żeby go sprawdzić na ile jest skupiony na tym co mówię, powiedziałam; "a pies gonił  kota latając paralotnią". Grzesiek dalej kiwał głową. Grzesiek, bo jak cię palnę to zaczniesz mnie słuchać, nie, może lepiej nie będę już nic mówić. Przepraszam cię Inka, ale jestem zmęczony. Psycholog nie ma prawa być zmęczony, to jego praca, czy tylko tak mi się wydaje? Może jutro przyjdziecie - zapytał Grzesiek? Wiesz co, gdzieś mam te wasze mądrości. Trzasnęłam drzwiami na znak, że nie obchodzi mnie co psycholog chce mi powiedzieć. Idziemy do domu, rzuciłam w stronę Pawła. Co się stało Inka? Anka nie kryła swojej ciekawości. Zapytaj swojego męża, ja już skończyłam terapię. No i wyszło na moje. Muszę sobie sama poradzić z tymi lękami. Kochanie co się stało? Paweł był zszokowany. Nie słuchał mnie, powiedziałam. Czy zawsze muszę trafiać na takich ignorantów? W głowie huczało mi ze złości. Kiedy w końcu Paweł zacznie mnie słuchać? Ale Paweł nie miał pojęcia jaka walka teraz toczy się w moim sercu. Muszę zlikwidować powód mojego strachu. Pójdziesz ze mną do Jaworka? Po co chcesz iść do niego? Paweł popatrzył na mnie zdziwiony. Bo chcę z nim porozmawiać, czy to takie dziwne? Chcesz żebym się całkowicie pogrążyła w lęku czy chcesz mi pomóc? To do lekarza a nie na komisariat - Paweł dalej swoje. Chyba będę cię musiał pilnować, bo inaczej coś wywiniesz - powiedział. Pilnuj mnie, pilnuj może w końcu będę cię miała blisko cały czas, a nie tylko w nocy. Skarbie, robię co mogę, ale mam pracę i muszę przecież zarabiać na nas. A ja to co, nie pracuję, odparłam? Nie spierajmy się o takie detale, pracować musimy, a każde z nas daje z siebie tyle ile jest w stanie. Dotarliśmy na komisariat, komisarz Jaworek chętnie nas przyjął i oznajmił, że robią wszytko co w ich mocy żeby złapać tego drania. To taka formułka dla petentów, zapytałam? Nie proszę panią, komisarz był opanowany, ale zaraz przestanie. To dlaczego pan mi nie powie, że zrobiliście coś konkretnego? Szukamy go proszę pani. To może ja wam pomogę, powiedziałam? Damy sobie radę, Jaworek poczerwieniał an twarzy. Inka, Paweł nie omieszkał się włączyć do rozmowy, policja wie, co robić. Chyba żartujesz kochanie, Dałam im zegarek tego drania, wysiliłam się, żeby zrobić portret pamięciowy a oni nie ruszyli z miejsca? Mamy już jego dane ale jakby zapadł się pod ziemię. To go  stamtąd wyciągnijcie. Inka, kochanie nie deneruj się. Paweł, wyobraź sobie teraz jak ja mam chodzić po mieście mając świadomość, że on gdzieś krąży, a może mnie obserwuje? Niczego  nie mogę być pewna, a na dokładkę zostaję z tym sama, bo ani ty ani policja nie bierzecie sobie do serca tego, że ja się boję, nie na was napadli. Nie będę w stanei bez ciebie nawet pójść do pracy. Jaworek patrzył na mnie i tylko jego oczy były zdziwione, reszta z całości policjanta zamarła.