WIERSZE, wpisy, strona 3

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
30	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03

Archiwum październik 2019, strona 3

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Szliśmy obok siebie i żadne z nas nie powiedziało ani słowa. Wokoło było pięknie, jak zawsze zresztą na wiosnę, a takich sielskich terenach. Uwielbiałam to miejsce, gdzie zawsze nabierałam siły w trudnych dla mnie okresach życia. Grzesiek wziął mnie za rękę, poczułam się nieswojo ale nie oponowałam, było przecież przyjemnie i bezpiecznie.

Lenka, jak myślisz, potrafiłabyś mi zaufać? Trudne pytanie zadajesz, ufam tobie jako przyjacielowi, nie zawiodłeś mnie jak do tej pory, ale wiesz sam, że nie potrafisz być wierny, wiesz o czym mówię, prawda? Tak, odparł, i nie masz nawet pojęcia jak przez to cierpię. I dobrze, odparłam, narozrabiałeś, ale jesteś moim przyjacielem więc wybaczyłam tobie. Więc nie zaufasz mi? Nie wiem Grześ, jesteśmy sobie potrzebni i tego się nie zmieni, a co dalej to nie wiem, i ty zapewne też nie wiesz. Ja wiem jedno, powiedział, bez ciebie nie ma dla mnie życia, nie umiałbym żyć z inną kobietą. Grześ, mylisz uczucia. Lenka, proszę cię, jestem psychologiem, umiem rozróżniać uczucia. Grześ, miłość przyjaciół i miłość partnerska są podobne. Wiem o tym, i wiem też, że miłość braterska przeradza się w miłość partnerską i u mnie coś takiego się zrodziło.

Stanęłam, nie dowierzałam. Grześ, i co ja mam z tym zrobić? Nie wiem Lenka, ale ja będę czekał, bo jesteś mi bliska.

Przytul mnie Grześ, wyrwało mi się z serca. Znalazłam się w silnych, męskich ramionach, poczułam się bezpiecznie i miło.

Staliśmy w takim uścisku chwilę, nic nie mówiąc. Potem poczułam na policzku jego delikatną dłoń, która zaczęła głaskać moją szyję, potem włosy, a potem już tylko słodkie pocałunki, które sprawiły, że nasze ciała drżały z podniecenia i pragnienia.

To były cudowne chwile, które dawały nam rozkosz i zaspokojenie.

Wracamy, powiedziałam, bo Walka zacznie się denerwować, a przecież jesteśmy jej gośćmi, i nie wypada nadużywać cierpliwości.

Przytuleni, radośni, wracaliśmy do domu. W domu Walka przywitała nas z uśmiechem; dobrze, powiedziała, ja idę spać, dacie sobie radę, jedzenie jest w lodówce, a gdzie będziecie spać, to już wasze sprawa. Uśmiechnęła się szeroko i zniknęła za drzwiami swojej sypialni.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Jesteście, krzyknęła Walka kiedy otworzyłam drzwi samochodu. Jak ja się cieszę, w końcu poznam Grześka. Walka podeszła do Grześka i po swojemu go wyściskała, a potem dopiero mnie.

Grzesiek nie spodziewał się aż takiego przywitania i widać było po nim, że był zadowolony z tej wylewności mojej Walki. Ona jak zwykle była też i czuła. Moja Wala, pełna dobroci i wyrozumiałości, a przy tym niesamowicie mądra życiowo.

Weszliśmy do mieszkania i przywitał nas mąż Wali. Panowie od razu złapali kontakt, i nie zwracając na nas uwagi, poszli najpierw obejrzeć samochód Grześka, a potem samochód i maszyny gospodarstwa Walki i jej męża. Mały synek przyspawany był do swojego laptopa, nawet nie zwrócił uwagi na to kto go ucałował, bo przecież coś tam po ekranie biegało.

Walka wiesz, że my z Grześkiem nie śpimy razem, jesteśmy tylko przyjaciółmi, powiedziałam na wszelki wypadek, żeby nie było niedomówień.

Wiem Lenka, powiedziała, tylko na pewno kiedyś to się zmieni, odparła. Uśmiechnęła się do mnie i zmieniła temat. Ty położysz się w gościnnym, a Grześka położymy w pokoju małego, a mały pójdzie do naszego pokoju, zadowolona, dodała?

Czas było pomyśleć o kolacji, bo on tak szybko płynął, więc razem z Walką poszłyśmy do kuchni. Teraz, szykując jedzonko, rozmawiałyśmy o tym jak sobie wyobrażam zmiany w moim życiu. Nie wiem Walka, powiedziałam, Grzesiek mówi, żeby zmienić mieszkanie, bo za dużo w nim wspomnień. A wiesz, że ja też tak pomyślałam, odparła? Najlepiej zmienić miasto, no i oczywiście zastanowić się nad waszą relacją, odparła. Lenka, on zgodził się jechać na wioskę z tobą, żebyś nabrała siły, jest przy tobie cały czas, znosi twoje humorki, pomyślałaś, że to nie tylko przyjaźń?

Kochana ty moja przyjaciółko, wiesz o tym, że w tym samym samochodzie zginęli Paweł i Ania, tylko Grześ się uratował z tego wypadku, a mnie tam po prostu nie było, dlatego czujemy się tak bliscy sobie.

A gdzie są panowie, zapytałam? Zostaw ich, to męski świat mechanicznych zabawek, Walka uśmiechnęła się właściwie do swoich myśli, bo wzrok miała wbity w garnek, w którym mieszała sos. Jak miło patrzeć na zakochaną Walkę. Cieszę się jej szczęściem.

W końcu panowie zjawili się, ale ciągle byli zajęci rozmową, którą przenieśli do kuchni, ale tutaj, to świat Walki, więc przywołała ich do porządku; umyć ręce, zaraz kolacja, powiedziała uśmiechając się do swojego męża.

Kiedy już zasiedliśmy do kolacji a Walka przypilnowała synka i położyła go spać, przyszedł czas na wieczorne rozmowy polaków.

W którymś momencie mąż Walki zapytał bezpośrednio; dlaczego nie śpicie razem? Zamarłam, ale w końcu odparłam, że my jesteśmy przyjaciółmi a nie partnerami. Grzesiek nic nie odpowiedział, więc zapadła krępująca cisza, którą w końcu zakłóciła Walka; wkrótce to się zmieni, uśmiechnęła się do mnie i do Grześka, co mnie zirytowało. Walka, parę godzin temu tłumaczyłam ci co i jak, zapomniałaś?

Lenka, przed czym tak się bronisz? Przecież to już minął prawie rok, weź się zastanów jakimi ty kategoriami myślisz. Pawła i Ani już nie ma i nie będzie, macie siebie i to jest teraz cenne.

Lenka, możemy pójść na spacer, zapytał Grzesiek? Dobrze, chodźmy, bo inaczej wybuchnę, powiedziałam w stronę Walki. Dlaczego ona nie stoi murem za mną, zastanawiałam się?

Kiedy już poszliśmy w stronę pola, gdzie było widać zachodzące słońce, Grzesiek spokojnie zapytał, czy nie uważam, że Walka ma trochę racji? Grześ, ja wiem, że ona ma rację, tylko jak mam sobie z tym poradzić? Ciągle myślę o nich, myślę, że chcę ich skrzywdzić. A chcesz, zapytał? Oj, chyba coś palnęłam, ale cóż, nie będę prostować, bo się zaplączę, pomyślałam.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Rano obudził mnie sygnał telefonu. Dlaczego mnie budzisz, odezwałam się zaspanym głosem. Lenka, wstawaj, chyba mamy coś dzisiaj do zrobienia? Grzesiek jak zawsze rzeczowy. Grześ, chce mi się spać, odparłam. To co robiłaś w nocy, zapytał? Ganiałam myszy, głupio się pytasz. Dobrze, już cię nie męczę, ale wstawaj i przyjedź do mnie do gabinetu, załatwimy zwolnienie i pojedziemy dzisiaj, mam nadzieję, że nie zapomniałaś? No tak, przypomniałam sobie, mamy jechać do Walki. Tylko Walka jeszcze nie wie, że zwalę się jej na głowę razem z Grześkiem, muszę zadzwonić. Wybrałam numer i w słuchawce odezwał się kojący głos mojej Walentyny; gadaj, co tym razem nawywijałaś? Ja, nic, tylko jest taka sprawa, że Grzesiek chce przyjechać ze mną do ciebie. Na długo, zapytała? Jeszcze nie wiem, to zależy od tego ile mi załatwi zwolnienia. Przyjeżdżajcie, będziecie mieli co robić, wiosna na całego u nas. Lenka, odpoczniesz i może dogadasz się w końcu z Grześkiem, a przy okazji poznam go, dodała.

Wyskoczyłam z łóżka, sama świadomość, że jadę do Wali wprawiła mnie w dobry nastrój. Za niecałe pół godziny byłam gotowa do wyjścia.

W gabinecie Grzesiek miał pacjentkę więc musiałam poczekać, ale żeby mu nie było za dobrze, zadzwoniłam, że jestem pod drzwiami i nie przywykłam czekać na chłopa. Lenka uspokój się, powiedział, za dziesięć minut kończę. Wzięłam telefon do ręki i zaczęłam przeglądać moją stronę autorską. Czasami tak robiłam kiedy musiałam czymś zająć ręce i umysł. Poczytałam kilka rozdziałów książki, i z gabinetu wyszła pacjentka, a za nią Grzesiek. Chodź, powiedział, pójdziemy do gabinetu lekarskiego, kolega już wie o co chodzi, tylko musisz być osobiście. Posłusznie poszłam za nim, i posłusznie też usiadłam naprzeciwko lekarza, który zmierzył mnie badawczym spojrzeniem. Bierze pani leki, zapytał? Tak, biorę, odparłam. Teraz pan doktor wypisał mi receptę, zalecił kontrolę i wysłał zwolnienie do mojej szefowej.

Wyszłam z gabinetu i wpadłam prosto na Grześka, który właśnie wchodził do tego samego gabinetu. A ty po co tam idziesz, zapytałam? Spokojnie Lenka, tylko o coś zapytam.

Masz zwolnienie na miesiąc czasu, powiedział, kiedy wyszedł z gabinetu, wskazana zmiana miejsca, więc dzisiaj wyruszamy. Ja już skończyłem, też mam wolne, więc co, jedziemy do Walentyny?

Po południu spakowałam walizkę, powiedziałam co Grzesiek ma wziąć ze sobą i kiedy już po mnie podjechał, wiedziałam, że coś się w moim życiu znowu zmienia.

Siedziałam w samochodzie i patrzyłam jak otępiała w okno. Za oknem ukazał się piękny las. Grześ, zjedź tutaj do lasu, chcę trochę pochodzić po lesie. Grzesiek popatrzył na mnie, ale skręcił, zgasił silnik, wyjął kluczyki i poszliśmy na krótki spacer.

Pamiętam jak spacerowałam z Pawłem, ty wtedy siedziałeś z Anią na kocu nad jeziorem. Grześ wziął mnie za rękę, mocno ją uchwycił i powiedział tylko jedno słowo, pamiętam.

Nic więcej do siebie nie powiedzieliśmy, tylko każde z nas myślało o swoim bólu.

W końcu Grzesiek nie wytrzymał i powiedział; dosyć Lenka, nie możemy żyć przeszłością, mamy siebie, cieszmy się z tego, że nie zostaliśmy całkiem sami. Teraz pojedziemy do Walentyny i będziesz robiła to, co lubisz, po powrocie trzeba pomyśleć o zmianie mieszkania, koniecznie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W mieszkaniu przywitała mnie cisza i pustka. Nie lubiłam świadomości, że jestem sama. Samotność działała na mnie przygnębiająco. Postawiłam torebkę, zdjęłam buty i włożyłam kapcie. Zapaliłam światło w kuchni i nastawiłam wodę na gaz; zrobię sobie herbaty, pomyślałam. Weszłam do pokoju, łóżko nie było pościelone, po co ścielić, skoro wieczorem znowu będę szła spać? Wszystko mi się pomieszało, nic mi się nie chce, i nic nie ma sensu. Czajnik na kuchence zaczął swoje wrzaski. Zawsze się na mnie wydziera, bo nigdy nie potrafię wyczuć, kiedy już woda się gotuje. A z resztą, od tego jest ten gwizdek, żeby mnie przywołać.

Dawniej to Paweł już by zrobił tę herbatę, teraz sama musiałam o siebie dbać.

Zadzwonił telefon, w słuchawce usłyszałam znajomy głos; już ci przeszło? Jakie przeszło, masz szczęście, że Walka wie jak ze mną rozmawiać, krzyknęłam w słuchawkę. Już ją lubię, odparł, musisz mnie z nią poznać. Kiedyś cię poznam, powiedziałam, bo dzisiaj to już nie da rady.

Jesteś już w domu, zapytałam? Tak, odparł, chciałem się tylko upewnić, że nic tobie nie jest. Nie, nic mi nie jest, tylko mnie troszkę wkurzyłeś. Dlaczego ciągle uciekasz, dlaczego nie chcesz porozmawiać szczerze ze mną, zapytał. Mam wrażenie, że sama siebie się boisz. Grześ, nie rób mi psychoanalizy, zasyczałam w słuchawkę. Nie robię, tylko stwierdzam fakt.

Pomyśl tylko, jak zaczynam rozmowę o nas, uciekasz. Czy boisz się, że zdradzasz Pawła i Anię? Zamarłam, jakby wbił mi w serce sztylet. Dotarło do mnie, że zawsze byłam wrażliwa na zdrady, i nigdy, przenigdy, nie chciałam nikogo zdradzić, bo wiedziałam, co to jest zdrada i jak ona boli. Uciekałam od takiej myśli, a cóż dopiero od samego faktu zdrady. Lenka, jesteś? Grzesiek zaniepokoił się moim milczeniem, bo było to niepodobne do mojego charakteru. Jestem, odparłam, tylko sobie coś uzmysłowiłam i musiałam się zderzyć z tą świadomością. Tak, wiem, odparł, wiedziałem to od początku, że to jest twoim problemem. Mam przyjechać, czy jutro pogadamy, zapytał? Jutro Grześ, dzisiaj muszę pomyśleć, nie jest to dla mnie proste. Ale nie chcę, żebyś została z tymi myślami sama, bo nie wiadomo w którym kierunku one pójdą. A co, chcesz mnie kontrolować, zapytałam? Jakie kontrolować, chcę po prostu być przy tobie.

Jesteś moim przyjacielem, więc zapewne zrozumiesz, że muszę to przetrawić. Lenka, a może przegadać lepiej, odparł?

Jadę do ciebie, rano nie idziesz do pracy, to możemy poświęcić trochę nocy na rozmowę.

Usiadłam przy stole w kuchni i zamyśliłam się. Przygnębienie moje wycisnęło z oczu łzy. Tak trudno uporać się z żałobą i pożegnać się na dobre z przeszłością.

W takim stanie zastał mnie Grzesiek, kiedy wszedł do mojego mieszkania. Usiadł na krześle przy stole, i powiedział; trzeba zmienić mieszanie Lenka, zbyt dużo tu wspomnień.

Trudno mi jest to wszytko ogarnąć umysłem, powiedziałam. Chyba potrzebuję gdzieś wyjechać, coś przeżyć weselszego niż żałoba.

Grzesiek wziął mnie za rękę i głaszcząc ją powiedział, że jutro wyjedziemy gdzie tylko sobie zapragnę. Jutro? Nie mogę Grześ, mam pracę. No to co, załatwię zwolnienie lekarskie i porywam cię na wypad, tylko powiedz gdzie.Na pewno nie jeziora i lasy, powiedział, bo to cię zaprowadzi do przeszłości,a my wybieramy się w przyszłość, naszą przyszłość. Dlatego pojedziemy w góry, albo nad morze, gdzie chcesz? Pojedziemy do Walki na wioskę, powiedziałam, ja tam zawsze łapię równowagę

WIERSZE

Kalendarz

Kategorie postów

Archiwum

Archiwum październik 2019, strona 3

TO TYLKO PRZYJAŹŃ

TO TYLKO PRZYJAŹŃ

TO TYLKO PRZYJAŹŃ

TO TYLKO PRZYJAŹŃ

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
30	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
30	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
30	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03