WIERSZE

ROZDZIAŁ SZÓSTY

 

Wkrótce ze szpitala wróciła Sara. Zabrała dziewczynki i niestety, wróciła do męża. Kiedy ją spytałam dlaczego to robi, odpowiedziała, że Mateusz przyrzekł jej, że ani grama alkoholu nie weźmie do ust. A poza tym, ona sama nie da rady wychować dziewczynek.

Co za banał, ale cóż ja mogę więcej zrobić? W takich momentach traci się chęć pomagania.

W pracy z Sarą rozmawiałyśmy normalnie. Zauważyłam, że nawet się uśmiecha, to znaczy, że jednak trochę się hamuje mężulek, tylko dlaczego?

Sprawa się wyjaśniła, Sara wycofała oskarżenie o pobicie, i nie chce zeznawać. Zatem upiekło się Mateuszowi?

Nie mam na to wpływu, ale wiem,że tylko minie trochę czasu, a znowu zacznie się awanturować. Znam to, byłam taka sama, jakby sytuacja moja z przed lat, przeniesiona do domu Sary.

U mnie skończyło się tragedią, a w jej przypadku?

Musiałam posprzątać mieszkanie po wizycie księżniczek i Sary. Małe istotki w trybie przyśpieszonym narobiły bałaganu. 

Delektowałam się wieczorami ciszą i spokojem, często też rozmawiałam z ludźmi w internecie i wymienialiśmy się uwagami i doświadczeniami. Zdarzało się, że wykorzystywałam te doświadczenia innych osób, do swoich książek.

Dzisiaj wieczorem zrobiłam sobie kanapki, i przeniosłam się z talerzem do salonu. 

Zjadłam kanapki, i otworzyłam laptopa. Czas trochę popisać. Dawno nie zaglądałam do moich książek, czasu ciągle mi brakowało, teraz z lubością przejrzałam notatki i zaczęłam pisać.

Było grubo po północy kiedy skończyłam rozdział książki. Często pisząc, zalewałam się łzami, tak już mam, jestem wrażliwa nawet na myśli, które tworzą jakąś sytuację w mojej książce.

W końcu zamknęłam laptopa i poszłam do łazienki. Czas szykować się do spania, przesadziłam trochę z tym pisaniem na dzisiaj.

Kiedy wyszłam spod prysznica, usłyszałam dzwonek telefonu. Któż to o tej porze, pomyślałam, toż to czas na spanie a nie na pogaduchy.

Spojrzałam na telefon, Sara.

Co się dzieje Sara?

Mogę przyjść do ciebie z dziewczynkami, zapytała?

Jasne, że możesz. Nie musiała nic mówić, wiedziałam co się dzieje. Pan i władca poczuł się już pewnie, więc zaczął pić.

Cholerka, pomyślałam, rano do pracy, jak my to zorganizujemy?

Zadzwonię do dyrektorki, może nas zrozumie. A na dokładkę nie wiadomo co jest z Sarą, czy czasami nie jest pobita.

Zadzwonił domofon. Otworzyłam i po paru minutach weszła Sara z dziewczynkami. 

Co on ci zrobił, krzyknęłam?

Jak można tak katować drugiego człowieka?

Sara, musisz się od niego uwolnić, bo cię w końcu zabije ten drań.

Dziewczynki jadły kolację, zapytałam?

Tak, są też wykąpane, tylko położyć je spać.

Jeśli będą w stanie zasnąć, odparłam.

Sara, może zadzwonimy po pogotowie?

Ledwo zdążyłam wypowiedzieć te słowa, a Sara leżała zemdlona na podłodze. Dziewczynki zaczęły płakać, musiałam ogarnąć jakoś tę sytuację.Wybrałam numer sto dwanaście, a potem zaczęłam cucić Sarę. Dziewczynki trzymały się mojej spódnicy, nie miałam więcej rąk, żeby je jeszcze przytulić.

Za chwilę zrobiło się tłoczno w moim mieszkaniu, bo i policja, i pogotowie pałętało mi się po pokojach.

Zabrali Sarę znowu do szpitala, a ja próbowałam położyć spać wystraszone dziewczynki.

Kiedy już prawie usnęły, zadzwonił domofon. Usłyszałam w słuchawce zachrypnięty, pijacki głos Mateusza; gdzie jest Sara?

Ja ci dam Sarę, pomyślałam, i wybrałam numer sto dwanaście.

Po paru minutach zrobił się spokój.

Dziewczynki w końcu usnęły. Musiałam sama się wyciszyć, bo inaczej zaraz i ja znajdę się na pogotowiu.

Popatrzyłam na zegarek. Dochodziła czwarta rano. Poszłam do pokoju gdzie spały dziewczynki, otuliłam je kołdrą, a sama padłam ze zmęczenia na łóżko