ICH DROGA W DOROSŁOŚĆ

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

 

Ciekawe co nasze dzieciaki teraz robią, zastanawiała się głośno Róża, kiedy spokojnie spacerowały sobie po lesie.*

Faktycznie, odparła Kalina, mają teraz wolne od nas, w końcu ile można pilnować dorastające dzieciaki.*

Jeszcze trochę będą miały po osiemnaście lat, a my ciągle uważamy je za ma małe brzdące.*

Przecież to nasze dzieci, jak mamy na nie patrzeć?*

Nie irytuj się, odparła Kalina, jeszcze parę miesięcy i będziemy mieli większy kłopot, bo będą uważały się za dorosłych i pełnoletnich.*

Pełnoletnie to będą, ale rozumu to im brakuje.*

A jak Marcin, już się uspokoił czy jeszcze się dąsa?*

Nie mam pojęcia, mało co rozmawiamy, a jak zaczynamy rozmawiać to się kłócimy, ciągle mnie obarcza za postępowanie Wioletki, jakby to on był święty.*

To tak jak Maciek, też uważa, że to moja wina, a przecież ostrzegałam.*

Szkoda gadać, posypały nam się małżeństwa przez dzieciaki.*

Usiądziemy trochę, zapytała Kalina, nogi już mi w tyłek wchodzą, nie jestem zwyczajna takich spacerów?*

Ja też już mam dosyć, odparła Róża.*

Usiadły na mostku, który był miejscem wędkarzy.* To tutaj wraz ze swoim sprzętem, stołeczkami, przesiadywali panowie, mocząc przysłowiowe kije.*

Wspomnienie minionych lat, kiedy z ojcem przyjeżdżała nad to jeziorko, teraz dopadło Kalinę. Wtedy był to wymarzony wyjazd, ponieważ jako dziecko kochała takie wyjazdy z tatą.*

O czym myślisz, zapytała Róża?*

Wspomnienia mnie dopadły, odparła.*

Zdarza się, mnie też czasami dopadają, ale nie ma co wracać do tego co było, teraz mamy problem we własnym domu.

Wracajmy, bo zaczną nas szukać.*

Kto, może dzieciaki, a może mężowie?* Nie łudź się, nikt za nami nie płacze.

Nie mam siły już walczyć, Wioletka robi co chce, Marcin ma kochankę, a ja zostawiona sama sobie szarpię się na wszystkie strony.* Po co mi to potrzebne?*

Ja mam tak samo, odparła Kalina, nic innego.* Mają mnie gdzieś.* Najlepiej uciekać od problemów zamiast się z nimi zmierzyć.*

Już dosyć, powiedziała Róża, wracamy.

Wjechały na drogę asfaltową, auto spokojnie wprost płynęło, dając im poczucie spokoju.* Jeszcze trochę będą w domu.*

Nagle Róża zauważyła w samochodzie, który ich mijał, Wioletkę i Fabiana.*

Gdzie one jadą?* 

Kto, zapytała Kalina?*

W tym samochodzie z tym starym chłopem, przyjrzyj się dokładnie.*

Faktycznie, zawracaj, jedziemy za nimi.*

Co one wyprawiają, krzyknęła Kalina, wpędzą nas do grobu.*

Nagle samochód przyśpieszył.*

Zapamiętaj jego rejestrację, krzyknęła Róża.*

Kalina już nic się nie odzywała, na liczniku miała sto trzydzieści, a facet ciągle im umykał.* Skupiona była na prowadzeniu, a w głowie miała różne drastyczne sceny związane z ich dziećmi.*

Nagle poczuła, że traci panowanie nad samochodem.*

Co robisz, krzyknęła Róża?*

To były ostatnie słowa jakie wypowiedziała, a które usłyszała Kalina.*

W tym czasie dzieciaki pojechały dalej z nieznanym mężczyzną w nieznanym kierunku.*

Za tydzień  mężowie i dzieciaki spotkali się na grobach.*

Marcin nie chciał rozmawiać  z Wioletką.* 

Tato przepraszam, próbowała swoich sztuczek, ja już nie będę.*

Co nie będziesz?* Śmierci nie da się odwrócić, zabiłaś matkę.*

Ja nie chciałam, my tylko jechaliśmy samochodem.*

Po co z takim starym dziadem jechałaś?*

Wioletka zwiesiła głowę, ale Marcina to już nie wzruszało.*

Fabian natomiast nie miał zamiaru się tłumaczyć, nadal był krnąbrny.*

Maciek machnął ręką na jego fochy, ba w ogóle na niego, miał już dosyć.*

Obu panom nie było wesoło. * Mało tego, że stracili żony, które przecież zdradzali, to jeszcze sami zostali z dzieciakami.*

Odechciało im się kochanek i własnych dzieci.* Potrzebowali teraz spokoju, żeby uporać się z własnym sumieniem, które ich zaczęło oskarżać.*

Dzieciaki poczuły się odrzucone, a jednocześnie wolne, mogły robić co im się chciało.* Mają już swoje osiemnaście lat, to znaczy, że wkraczają w dorosłe życie.* Tylko czy są na to gotowe?*

Mam duże wątpliwości.

                                                           KONIEC